Svo bregðast krosstré

Af einhverjum óskiljanlegum og óafsakanlegum ástæðum steingleymdi ég að óska konum allra landa til hamingju með daginn í gær. Að sjálfsögðu bæti ég hér með úr þessu og óska mér og öðrum til hamingju og alls hins besta í framtíðinni.

Í gærkvöldi horfði ég á sjónvarpið. Það telst nú tæpast til tíðinda því ég geri nú svona heldur meira af því en ég vildi gera opinbert. Klukkan hálf níu stóð valið á milli þess að horfa á Project Runway á ríkis eða Fyrstu skrefin á skjánum. Skemmst er nú frá því að segja að móðirin verðandi (sem er náttúrulega löngu orðin móðir en er bara að verða það aftur) krúttaðist til að horfa á Fyrstu skrefin. Ég er bara að velta því fyrir mér hversu stór hluti af þeirri ákvörðun byggist á óléttu. Einhvern tíma hefði ég sennilega haft mun meiri áhuga á þætti um framúrstefnulega fatahönnun en litlum barnakrúttum.

Þátturinn þótti mér reyndar nokkuð skemmtilegur og fræðandi og horfi örugglega á þann næsta og gott ef ég freistast ekki til að kaupa tímaritið líka. Nei er það ekki full mikið? Að horfa á fæðingu fær mann auðvitað alltaf til að missa þvag, ekki síst þegar maður veit að þetta á fyrir manni að liggja innan skamms.

Verðandi faðir horfði auðvitað með mér áhugasamur og spenntur og fannst mér það vel. Það skiptir ótrúlega miklu máli að hann missi sig pínulítið í þessu líka finnst mér.