Leikhús gott

Himnaríkið var algjör dásemd. Léttmeti af allra besta tagi og táraðist ég úr hlátri í allra bestu köflunum. Sérstaklega þóttu mér Guðlaug og Elma Lísa komast vel frá sínu. Ég verð að segja að ég átti ekki von á miklu þegar Elma Lísa komst inn í leiklistarskólann en það segir miklum mun meira um mína fordóma en hæfileika Elmu Lísu. Mér hefur þótt hún koma mér endalaust á óvart og standa vel fyrir sínu bæði í drama og kómidíu. Flott stelpa.

Að leikhúsi loknu skelltum við okkur nokkrar (örfáar reyndar því flestir fóru heim) á Fjörukrána sem er svo hentuglega staðsett við hliðina á þessu nýja og bráðskemmtilega leikhúsi þeirra Gaflara. Einhvern veginn læðist að mér sá grunur að Fjörukráin megi muna sinn fífil fegri án þess þó að vita það fyrir víst því þar hef ég eginlega aldrei komið áður. Tveir félagar, óskaplega lélegir báðir, léku fyrir dansi og sögðu þess á milli þá afleitustu brandara sem ég hef heyrt lengi. Söfnuðurinn í kránni var heldur ekki upp á marga fiska og var mér allri lokið þegar maður nokkur, kominn af léttasta skeiðinu með bæði ístru og skalla og óeðlilega fáar tennur í munninum, vatt sér að mér, greip þéttingsfast í handlegginn á mér (svo ég fann til) og sagði mér í óspurðum fréttum að hann langaði nú bara til að ríða mér. Ég vissi ekki alveg hvað ég átti að gera við þessar upplýsingar, var jafnvel að hugsa um að segja honum að það væri svo sem óþarfi, það væri búið!

Ég afréð hins vegar að halda heim á leið, þ.e. eftir að ég hafði skutlað stöllum mínum í stuðið á Players. Það er nú samt gott að vita að maður getur enn eignast aðdáendur, ikke?