Ljótan

Þegar ég vaknaði í morgun var ljótan á bak og burt. Síðustu daga og jafnvel vikur hef ég þjáðst af svo svakalegu tilfelli af ljótunni að fólki var orðið hætt að standa á sama. Húðin í andlitinu á mér var í uppreisn og svitaholur í verkfalli og útkoman var ljót svo ekki sé fastar að kveðið. Litarhaft mitt, sem ég stæri mig nú alla jafna af og þykir mín mesta prýði hefur verið heldur grámyglulegt fram eftir degi en svo hefur hlaupið í það huggulegur túmatroði þegar líður á daginn, ofsalega ósmart allt saman. Samfara þessu hef ég svo verið með graðbólurum allt andlit eins og áttaviltur unglingur.

Það gerðist svo í morgun þegar ég leit í spegilinn að mætti mér hinn huggulegast kvenmaður og ljótan á bak og burt. Hvort þetta ástand er viðvarandi veit ég ekki en hef í það minnsta krossað fingur.